Koois Favoriete Films Aller Tijden: Destry Rides Again [20]

Nummer 20: Destry Rides Again (1939)

Dit is veruit de leukste western die ooit gemaakt is en het is er ééntje die om verschillende redenen de legendarische status verdient die het nog steeds heeft. Laat ik beginnen met het noemen van regisseur George Marshall, die uit al zijn acteurs, maar vooral [en dit maakt het zo bijzonder]  uit de tientallen figuranten een enorme dosis enthousiasme en energie heeft weten te halen. Dat zie je direct in de openingsscène, waarin je kennis maakt met het stadje ‘Bottleneck’. Het is werkelijk een puinhoop daar, met mannen die, in de meeste gevallen in zwaar beschonken toestand,  joelend en schreeuwend in het wildeweg in de lucht schieten en elkaar de harses inslaan. De boodschap is zeer duidelijk: dit is een stadje waar de wet geen grip op heeft.

In de saloon maken we kennis met de belangrijkste bewoners van Bottleneck en binnen een paar minuten weten we wie hier werkelijk de dienst uitmaken en dat met een minimum aan dialoog. Er is Frenchy [Marlène Dietrich] de saloonzangeres die alle mannen om haar vinger windt met haar charmes, Kent [Brian Donlevy] de eigenaar van de saloon die niet alleen vals speelt bij poker maar ook een scherpschutter is,  Slade [Samuel S.Hinds], de tabakkauwende burgemeester die onder één hoge hoed speelt met Kent en alles op zijn beloop laat. En niet te vergeten Washington Dimsdale [Charles Winninger], een klein, oud mannetje dat, door een combinatie van zijn reputatie als de dorpsdronkaard en zijn opgeblazen verhalen over de tijd dat hij werkte met revolverheld Tom Destry, door niemand serieus wordt genomen.

Wanneer sheriff Keogh [Joe King] Kent besluit te confronteren met zijn frauduleuze praktijken, schiet Kent hem in de bomvolle saloon neer. De burgemeester roept ter plekke Washington uit tot de nieuwe sheriff, in de overtuiging dat die geen enkele bedreiging zal vormen voor de corrupte status quo.  die neemt zijn taak als sheriff echter serieus op en besluit de hulp in te roepen van Tom Destry Jr [James Stewart]. Die blijkt bij aankomst helaas niet gewapend te zijn met pistolen, maar met een innemende glimlach en amusante anekdotes. En omdat hij zijn entree maakt met een parasol in de ene hand en een gekooide kanarie in de andere, lacht iedereen hem uit. Hoe moet hij nu orde en gezag herstellen in dit door-en-door corrupte stadje?

Dietrich leek in 1939 over haar hoogtepunt te zijn maar is hier perfect gecast in een rol waarin ze alle remmen los mag gooien en afrekent met het imago van de koele verleidster. Ze rookt, drinkt, danst en feest er lustig op los en laat hier voor het eerst sinds "Der Blaue Engel" [1929] die ongetrainde, maar authentieke en unieke zangstem horen waarmee ze het opzwepende ‘Little Joe’ zingt en ‘See What The Boys In The Backroom Will Have’, één van de absolute Dietrich-evergreens. Stewart overtuigt als de quasi-sullige Destry die later wel degelijk van wanten blijkt te weten. Winninger heeft de lachers op zijn hand, evenals Mischa Auer als een Russische immigrant met een sterk eergevoel. Billy Gilbert is ook hilarisch als de salooneigenaar die het wangedrag van zijn klanten

met lede ogen toeziet. Maar hoe goed de cast ook is, de meeste krediet gaat wat mij betreft uit naar regisseur Marshall. Want één van de andere hoogtepunten is een ‘barn dance’ met Dietrich, Stewart en tientallen figuranten die dusdanig los gaan dat de camera duidelijk moeite heeft om de actie te volgen. Zelden was een barn dance zo enerverend! Wellicht is de beroemdste scène uit de film die waarin Lily Belle [Una Merkel] Frenchy te lijf gaat omdat die haar man van zijn broek heeft beroofd. Merkel en Dietrich gaan er echt vol in en het gevecht, waar geen stand-in  aan te pas kwam, is onvergetelijk omdat het volstrekt spontaan en ongeregisseerd lijkt. En wanneer Stewart op weinig subtiele wijze een einde maakt aan het gevecht, gaat Dietrich hem nog eens te lijf in een scène die zijn weerga niet kent. Dietrichs woede en Stewarts grijns maken dit onvergetelijk.

Marshall is er op één of andere manier in geslaagd om een sfeer van beheerste chaos te creëren die het kijkplezier enorm verhoogt. In de verrassende finale weet hij bovendien op zeer effectieve wijze drama in te bouwen in dit tot dan toe vooral hilarische verhaal. Dat Marshall je toch nog een brok in de keel weet te bezorgen, onderstreept het vakmanschap dat deze niet al te beroemde regisseur aan de man brengt in deze heerlijke westernkomedie met twee van de grootste sterren uit de filmgeschiedenis op het top van hun kunnen.